Jolanda is moeder van twee kinderen, Merijn en Milo. Haar zoon, Milo, wordt geboren met het syndroom van Down. Wanneer ze gaat scheiden, haar vader verliest en een belangrijke beslissing voor Milo moet maken merkt ze dat ze hulp nodig heeft. Dit is het moment dat ze hulp zoekt bij Buurtteams Jeugd en Gezin. Ze vertelt me haar verhaal.
Trotse moeder
Wanneer ik aanbel doet Jolanda de deur open met een grote glimlach en laat ze me binnen in haar knusse huiskamer. Om me heen kijkend zie ik al een aantal foto’s van de kinderen waarop ze samen poseren. We gaan zitten aan de tafel naast een groot aquarium met een schildpad. ‘Die is van mijn dochter’ vertelt Jolanda. ‘Helemaal zelf gespaard en betaald’ zegt ze trots. Want dat is Jolanda. Een moeder die trots is op haar beide kinderen. Ze vertelt me over haar jongste kind. Milo van ondertussen al 18 jaar.
‘Wat als ik niet meer voor hem kan zorgen?’
Jolanda laat me een foto zien van broer en zus lachend op een terrasje in Nijmegen. Samen op stap vinden ze het einde. ’Merijn en Milo zijn heel close met elkaar, altijd al geweest.’ Toch kwam er een moment dat Merijn meer ruimte nodig had. Bijvoorbeeld als er een vriendinnetje kwam te logeren en Milo hen overal achterna ging. ‘Ook begon ik steeds meer te beseffen dat Merijn en ik de enige veilige basis zijn voor Milo. Wat als ik niet meer voor hem kan zorgen?’ Jolanda wist diep van binnen dat een logeerhuis een goede optie kon zijn maar vond dit ontzettend moeilijk. ‘Bij de gedachte al begon ik te huilen. Ik had hulp nodig’
Een hoge drempel
De drempel om bij jeugdzorg aan te kloppen was voor Jolanda erg hoog. Doordat ze te maken had met veel vooroordelen van mensen om haar heen, was ze bang dat dit ook in de jeugdzorg zo zou zijn. ‘Na aanmelding zou ik binnen een week teruggebeld worden.
Dat en alles wat daarna werd gezegd, gebeurde ook. Daardoor voelde ik me serieus genomen.’ Het vertrouwen van Jolanda groeide langzaam maar zeker en er werd een afspraak gemaakt voor een huisbezoek.
‘Ik werd echt gezien’
Toen gezinswerker Mariska voor het eerst bij Jolanda thuiskwam, zat Jolanda in een moeilijke periode van haar leven waardoor ze zich kwetsbaar voelde. Toen Mariska vroeg of er mensen in haar netwerk zijn die kunnen helpen, kwam die vraag dan ook heel hard binnen. ‘Juist omdat ik net afscheid had moeten nemen van heel belangrijke mensen in mijn leven en een kind heb dat ik niet zomaar overal kan neerzetten.’ Jolanda vertelt dat ze begon te huilen en het liefst wilde stoppen met het gesprek. ‘Op dat moment legde Mariska haar hand op tafel op zo’n manier dat ik het vertaalde als: ‘Ik ben er nu voor je, je bent niet alleen.’ Toen dacht ik: Je ziet mij en mijn worsteling. Zulke kleine dingen kunnen iemand het gevoel geven gezien te worden. Ik, als moeder van Milo, word niet altijd echt gezien.’
Vanaf dat moment was het goed. Jolanda vertelt dat Mariska heel goed aanvoelde wat nodig was. ‘Ze liet het me altijd per app weten als het iets langer duurde, maar dat ze me niet vergat. Dat gaf mij rust.’ Toen Mariska uiteindelijk drie verschillende logeerhuizen had uitgezocht, waren ze dan ook alle drie spot-on. ‘Bij het logeerhuis dat we samen met Milo gekozen hebben, logeert Milo nu nog. Dus dat heeft ze heel goed gedaan.’
‘Ik had zo’n negatief beeld van jeugdzorg, maar als ik nu iemand vertel over Buurtteams Jeugd en Gezin is het heel positief.’
‘Zo blij dat ik de drempel toch overgegaan ben’
Doordat ze de drempel van hulp zoeken toch over is gegaan heeft Jolanda meer rust gevonden. ‘Nu Milo kan logeren, kan ik weer moeder zijn voor beide kinderen. Ik kan de aandacht voor mijn beide kinderen beter verdelen, maar ook af en toe dingen doen met alleen mijn dochter. Dit geeft rust in mij en dus in ons gezin. Ik ben Mariska heel dankbaar dat ze zo goed heeft geluisterd en zo een goed logeerhuis heeft kunnen uitzoeken. Ze heeft mij het werk uit handen genomen dat voor mij veel te emotioneel was om te doen, waardoor het me gewoon niet lukte. Mijn beeld van jeugdzorg was niet goed en ik was bang voor oordelen. Als ik nu vertel over Buurtteams Jeugd en Gezin dan zijn de verhalen zeker positief.’